Tekst van de dag

“Vergeef ons onze schulden, zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is.”

Mattheus 6: 12

Vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven wie ons iets schuldig is…..In deze bede gaat het “vergeving schenken aan anderen” vooraf aan het zelf krijgen van vergeving. Dat zien we aan het woordje “zoals”. Zijn wij daar altijd goed van doordrongen? Vergeven wij een ander wel zo gemakkelijk? Wij kunnen soms zo vast zitten aan  ons eigen gelijk…. Zijn we bereid om over onze schaduw heen te springen, ook al is dat soms ontzettend moeilijk, als je bedenkt wat anderen jou hebben aangedaan? Vergeten hoeft niet, maar bij vergeving vind je innerlijke rust.

“Geef ons vandaag het brood dat wij nodig hebben.”

Mattheus 6:11

Geef ons vandaag het brood dat we nodig hebben…..Vandaag. Kinga Ban zong hier ook over, al is dat in een ander verband. Vandaag: dat is alles wat je hebt, morgen komt later en gisteren is al weer weg. Morgen komt later, wie dan leeft wie dan zorgt? Zo leven wij meestal niet, met onze maandsalarissen, onze planningen, onze todo-lijstjes, onze verzekeringen voor de oude dag en ga zo maar door. Leven op het ritme van vandaag. Dat leerde Israël in de woestijn, met het dagelijkse manna, maar wij zijn ver van zo’n leven afgedwaald. Is dat erg? Dat hoeft niet erg te zijn, als we maar nooit vergeten dat God de Schepper en Gever van alles is. Dat maakt dat we van Zijn gekregen zegeningen ook moeten kunnen uitdelen. Genoeg is genoeg, meer is lang niet altijd beter, sterker nog: van geven en delen word je blij.

“laat uw wil gedaan worden op aarde zoals in de hemel.”

Mattheus 6:10b

Laat uw wil gedaan worden op aarde zoals in de hemel…… de hemel is dus het ijkpunt. Daar wordt Gods wil gedaan. Wij hebben de keuze: doen we wat God wil of doen we wat we zelf willen? Door de Heilige Geest, die in ons woont en in ons werkt, mogen we leren om onze wil steeds meer in overeenstemming te brengen met Gods wil. Dit is zo’n mooie bede: Heer, laat uw wil op aarde gedaan worden, zoals in de hemel….. er spreekt een hemels verlangen uit.

“laat uw koninkrijk komen,”

Mattheus 6:10a

Laat uw koninkrijk komen… Soms zeggen mensen: ik sta al met 1 been in het graf. Christenen kunnen het veel positiever zeggen: wij staan al met 1 been in Gods nieuwe wereld, in Gods koninkrijk. Met de komst van Jezus is er een nieuwe werkelijkheid gekomen waarin Gods koninkrijk steeds meer doorbreekt. Dat koninkrijk mogen wij uitdragen in ons leven. Ons leven heeft NU al eeuwigheidswaarde! Gods heilsplan is gericht op de aarde, bij de wederkomst van Jezus mogen wij het leven ten volle leven in Gods heerlijke nabijheid.

“laat uw naam geheiligd worden,”

Mattheus 6: 9B

Laat uw naam geheiligd zijn…Geheiligd zijn, heiligen, dat betekent: apart zetten, alle eer geven, de grootste rol geven. Gods naam heiligen, wat heilig je dan precies? In het Oude Testament zegt God tegen Mozes dat hij tegen de Israëlieten moet zeggen dat Gods naam “Jahweh” is: Ik Ben en Ik zal er zijn. God IS er en Hij zal er altijd zijn. Dat laatste houdt ook een belofte in. Zijn naam heiligen gaat dus verder dan alleen maar niet vloeken. God, die er altijd voor ons zal zijn, moet de hoogste plaats in ons leven hebben, alle eer en alle glorie. Hoe maak je dat concreet in je dagelijkse leven?

“Bid daarom als volgt: Onze Vader in de hemel,”

Mattheus 6:9a

Onze Vader….. Het was voor de discipelen best wennen, dat Jezus zo vrijelijk omging met God, zijn Vader. Ze hadden zelf heel anders leren bidden. God was voor hen een heilige God, die sprak je niet zomaar aan. Jezus noemt God “Mijn Vader, Abba, Papa”. En als Jezus zijn leerlingen gebedsonderwijs geeft, komen ze met de vraag: leer ons bidden. Het komt voort uit een diep verlangen om ook zo dicht bij de Vader te leven. Het bijzondere is, dat Jezus zijn gebedsonderwijs niet begint met: “ Mijn Vader, die in de hemel woont”, nee, Hij heeft het over “Onze” Vader. De Vader van Jezus, van zijn discipelen, maar ook de Vader van jou en mij! En als Zijn kind mag je alles aan Hem vragen en bij Hem neerleggen.

“Er kwamen enkele leerlingen uit Judea, die betoogden dat de broeders zich moesten laten besnijden, overeenkomstig het door Mozes overgeleverde gebruik, omdat ze anders niet konden worden gered. Dit leidde tot grote onenigheid met Paulus en Barnabas en mondde uit in een felle woordenstrijd. Besloten werd dat Paulus en Barnabas, samen met enkele andere leerlingen, naar Jeruzalem zouden gaan om deze kwestie voor te leggen aan de apostelen en de oudsten.”

“In overeenstemming met de heilige Geest hebben wij namelijk besloten u geen andere verplichtingen op te leggen dan wat strikt noodzakelijk is.”

Handelingen 15: 1,2 en 28

Tweedracht en verschil van mening. Het sloop toen, in Handelingen 15, ook al de prille kerk binnen en sindsdien is het niet veel beter geworden. Handelingen 15 leert ons een belangrijke les: hoe ga je met verschillen om en hoe los je het op? Het begon in Handelingen met onenigheid en het eindigt met eenheid. Vraag je altijd af, bij verschil van mening: hangt mijn REDDING hier van af? Want het is God die ons inlijft en ons uitzendt om de mensen te vertellen over zijn koninkrijk dat is, dat komende is en nog zal komen en waarvan Hij zielsgraag wil, dat ook zij die Hem nog niet kennen, daar onderdeel van mogen zijn! Zoek in dat koninkrijk de eenheid met elkaar en met andere christenen.

“Allen die tot geloof gekomen waren, leefden eendrachtig samen. Geen van hen beschouwde zijn bezittingen als zijn persoonlijk eigendom, want ze hadden alles gemeenschappelijk. De apostelen bleven met grote kracht getuigen van de opstanding van de Heer Jezus, en God begunstigde allen rijkelijk. Niemand onder hen leed gebrek: wie een stuk grond of een huis bezat, verkocht het, bracht de opbrengst naar de apostelen en legde die aan hun voeten neer, waarna het geld naar behoefte onder de gelovigen werd verdeeld.”

Handelingen 4:32-35

Wordt hier de ideale kerk geschetst en moeten wij naar datzelfde plaatje streven? In dit gedeelte valt op, dat de apostelen krachtig getuigden van de opstanding van Jezus en dat God hen rijk begunstigde. Dat is de essentie. Het evangelie van Jezus dood en opstanding moet verder worden verteld! En als dat gebeurt, zegent God hen. Ze hoeven zich geen zorgen te maken over eten en drinken of een dak boven het hoofd. God zegent de mensen die krachtig over Jezus getuigden. Het geld werd onder de gelovigen verdeeld. Onze tijd is anders. De meeste gelovigen in Nederland lijden geen gebrek. Maar wat zegt die gedeelte ons dan wel? Getuigen wij krachtig over Jezus dood en opstanding? En zo ja, merken we dan dat God dat zegent? Voel ik me gezegend?

“‘Maar,’ staat er, ‘telkens als iemand zich tot de Heer wendt, wordt de sluier weggenomen.’ Welnu, met de Heer wordt de Geest bedoeld, en waar de Geest van de Heer is, daar is vrijheid.”

2Kor 3: 16 en 17

Vrijheid. Onder het begrip vrijheid wordt vaak verstaan: autonomie, zelf kunnen bepalen wat je kunt doen of hoe je kunt leven, nergens aan gebonden zijn. Ten diepste is dat niet waar en is ieder mens wel gebonden aan iets of iemand, waar hij rekening mee moet houden. De Bijbel zegt, dat waar de Geest van God is, vrijheid is. Vrijheid wordt gevonden op de plekken waar we leven zoals God het wil. Niet gebonden aan de machten en krachten die ons afhouden of wegtrekken van het leven zoals God het voor ons heeft bedoeld. Een leven zoals God het heeft bedoeld, zet je juist in de echte vrijheid.

“Ik héb U horen spreken, en nu heb ik gezien wie U bent. Daarom zal ik verder zwijgen, nu vind ik troost voor mijn kommervol bestaan.’”

Job 42:5 en 6

Het lijden van Job, het lijden van de wereld: je komt er nooit klaar mee. Niet in het verklaren waarom het lijden de ene mens meer treft dan de ander. Niet waarom God het lijden toelaat. Maar we zien hier bij de lijdende mens Job wel iets moois gebeuren. God geeft Job geen verklaring. Wij hebben de verklaring bij Job wèl, omdat de Bijbel ons een kijkje achter de schermen geeft. Maar we zien bij Job een gedragsverandering, waardoor hij met het lijden kan dealen. Job heeft troost gevonden in zijn moeitevolle leven. Hij heeft God horen spreken en gezien Wie God écht is. En daarin vindt hij troost. Wat leer jij hier van Job?

“Maar de HEER zei: ‘Is het terecht dat je zo kwaad bent?’”

“Maar God zei tegen Jona: ‘Is het terecht dat je zo kwaad bent over die boom?’”

Jona 4: 4 en 9

God stelt hier 2 vragen aan Jona: is het terecht dat je zo kwaad bent; en: is het terecht dat je zo kwaad bent over die boom? En God laat zien hoe kortzichtig Jona is. God kan een boom laten opschieten en na 1 dag weer laten verdorren. Welk recht hebben wij, mensen om meer verdriet te hebben over een boom die in 1 dag opkomt en weer verdort, dan over een stad met 120.000 inwoners die dreigt vernietigd te worden? En wij? Zijn wij ook maar 1 haar beter dan Jona? Wat doet het ons, als we het leed van zoveel duizenden mensen in de wereld om ons heen zien?

“Dit wekte grote ergernis bij Jona en hij werd kwaad. Hij bad tot de HEER: ‘Ach HEER, heb ik het niet gezegd toen ik nog thuis was? Daarom wilde ik naar Tarsis vluchten. Ik wist het wel: U bent een God die genadig is en liefdevol, geduldig en trouw, en bereid het onheil af te wenden. Laat mij maar sterven, HEER: ik ben liever dood dan dat ik zo verder moet leven.’”

Jona 4: 1-3

Iedere evangelist zou diep en diep dankbaar zijn wanneer zijn prediking het effect had dat 120.000 mensen tot bekering kwamen en voortaan God gingen dienen. Wat een geweldige vrucht en bekroning op het werk! Zo niet Jona. Zie je wel, ik wist het wel, dat U de stad niet zou treffen als de mensen zich bekeerden! Huh? Ziet Jona liever dood en verderf dan bekering? Hoe zit dat met mij? Kan ik dankbaar zijn als een terrorist zich tot God bekeert? God is een God van liefde en genade. Bij Hem is ALTIJD een weg terug.

“Nineve was een reusachtige stad, ter grootte van drie dagreizen. Jona trok de stad in, één dagreis ver, en riep: ‘Nog veertig dagen, dan wordt Nineve weggevaagd!’”

Jona 3: 3b, 4

Jona reist gehoorzaam naar Nineve, in die tijd de grootste stad ter wereld, met zo’n 120.000 inwoners. Jona reist 1 dagreis ver Nineve in om zijn oordeelsprofetie uit te spreken. Hij had er veertig dagen de tijd voor, maar dat vond hij te veel moeite. Gauw je verhaal doen en dan wegwezen. Maar het wonderlijke gebeurt: zijn profetie wordt opgepikt, de mensen doen boete en de koning beveelt dat iedere inwoner met zijn kwalijke praktijken moet stoppen. Wat een effect na 1 dag prediken! De inwoners van Nineve keren zich om naar God.

“Opnieuw richtte de HEER zich tot Jona: ‘Maak je gereed en ga naar Nineve, die grote stad, om haar aan te klagen met de woorden die Ik je zeg.’ En Jona maakte zich gereed en ging naar Nineve, zoals de HEER hem had opgedragen.”

Jona 3:1-3

Jona krijgt een tweede kans. God heeft hem gered uit een vliegende storm en hij wordt op het strand uitgespuugd door de vis. En daar “vist” God hem weer op. Dit keer gehoorzaamt Jona. Hoe groot en geduldig is God! We krijgen bij Hem altijd een tweede kans. God verstoot zijn onwillige kinderen niet! Dit keer gehoorzaamt Jona. Hij twijfelt nu geen moment en gaat op weg. God kan en wil Jona nog steeds gebruiken. Dat geldt ook voor jou en mij. God kan ons altijd gebruiken, hoe ongehoorzaam we ook geweest zijn!

“De HEER liet Jona opslokken door een grote vis. Drie dagen en drie nachten zat Jona in de buik van de vis.”

“Toen, op bevel van de HEER, spuwde de vis Jona uit op het droge.”

Jona 2: 1 en 11

Over sommige gebeurtenissen in de Bijbel kunnen mensen lacherig doen. Een pratende slang? Een pratende ezel? Een vis, waarin een mens drie dagen kan overleven? Of ze benaderen het rationeel, want wetenschappelijk gezien “passen” mensen wel in vissen van 25 meter. Maar zullen we het wonder niet gewoon een wonder laten zijn? Er staat heel duidelijk, dat de God, die hemel, zee en aarde heeft geschapen en voor Wie niets onmogelijk is, een vis beschikte om Jona op te slokken. En diezelfde God beveelt de vis na drie dagen dat hij Jona weer moet uitspugen. Niet in zee, maar op het droge land. Wat een God heeft Jona! En wat een God hebben wij! Geloof jij in het wonder van de vis?

“De HEER richtte zich tot Jona, de zoon van Amittai: ‘Maak je gereed en ga naar Nineve, die grote stad, om haar aan te klagen, want Ik heb gezien hoe haar inwoners zich misdragen.’ En Jona maakte zich gereed, maar vluchtte naar Tarsis, weg van de HEER. Hij ging naar Jafo en vond er een schip met bestemming Tarsis. Hij betaalde de overtocht en ging aan boord om mee te varen naar Tarsis, weg van de HEER.”

Jona 1:1-3

Veel mensen zouden heel graag van God willen horen welke kant ze moeten opgaan. Of wat de Heer van hen verwacht. Wie wil nu niet Gods stem horen met een gerichte opdracht? Nou, Jona in elk geval NIET. Hij kreeg een duidelijke opdracht: ga naar Ninevé en zeg het oordeel aan. Maar Jona heeft hier geen zin in. Het volk Israël Gods woorden aanzeggen? Prima. Maar toch zeker niet die heidenen! Het heil is toch voor de Joden, niet voor de heidenen? Dus gaat Jona niet linksaf, maar rechtsaf. Niet naar het Oosten, maar naar het Westen. Weg van God, weg van de opdracht. Maar zeg eens eerlijk: wat zou jij doen als God jou opdracht geeft om het oordeel aan te zeggen over IS? Of over Iran? Over Poetin?

“Draag elkaars lasten, zo brengt u de wet van Christus tot vervulling..”

Galaten 6: 2

Jezus is de vervulling van de wet. Hij droeg onze zonden, onze schuld weg, aan het kruis. Zo zijn wij van de zware last van Gods toorn bevrijd. Dat betekent niet, dat er geen zonde en geen moeite meer is. God draagt ons op, om, net als Jezus, nu ook elkáárs lasten te dragen. Elkaar te helpen om zonde in ons leven te overwinnen, als we dat moeilijk vinden. Vraag anderen om hulp als je van jezelf weet, dat je steeds opnieuw worstelt met bepaalde zonden. Vraag hulp, als je moeite en lijden ondervindt en help anderen, die moeite en lijden ondervinden. Zo brengen we, met elkaar de wet van Christus in vervulling. Makkelijk? Nee, zeker niet! Maar het mooie is: elke dag krijgen we van God weer een nieuwe kans!

“Daarom zeg Ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen.”

Marcus 11:24

We mogen bij God aankloppen in kinderlijk  vertrouwen. Als een kind bij zijn ouders vraagt om een knuffel, nieuwe schoenen of een snoepje, krijgt het misschien te horen: ja, nog niet, of nee. Zo is het ook met ons bidden en vragen bij God. We mogen Hem in kinderlijk vertrouwen alles vragen. Soms zegt God “ja”,  soms “nee” en soms ”nog niet”. Maar Hij hoort ons ALTIJD. Dus leg al je vragen, je twijfels, je wanhoop, maar ook je lofprijzing, maar bij Hem neer. Hij weet in Zijn ondoorgrondelijke wijsheid, wat het beste voor jou is.

“Een mens kiest in eigen ogen steeds de juiste weg, de HEER toetst wat hem ten diepste beweegt. Vertrouw bij je werk op de HEER, en je plannen zullen slagen.”

Spreuken 16: 2,3

We maken plannen, ons hele leven lang. En we zijn als mens heel erg geneigd om die plannen vooral zelf te maken; en we vragen hooguit onze geliefden om advies. Spreuken houdt ons in alle wijsheid een andere route voor: leg je plannen eerst neer bij God en vraag Hem of Hij jou duidelijk wil maken of jouw plannen ook goed passen in Zijn plan. En vertrouw niet op je eigen inzichten maar vertrouw allereerst op Hèm. Als je jouw plannen toevertrouwt aan God, dan betekent dit dat je Hem raadpleegt en met Hem over je plannen praat. Hij zal je echt wel duidelijk maken of jouw plannen goed zijn! En natuurlijk geeft God ook wijze mensen in jouw omgeving die jou van advies kunnen dienen.

“Gelukkig de vredestichters, want zij zullen kinderen van God genoemd worden.”

Mattheus 5: 9

De vrede bewaren is vaak al moeilijk genoeg, in tijden van tegenstellingen, polarisatie en verdeeldheid. Vrede stichten is nog veel lastiger. Dat vereist actie, uit je comfortzone stappen, uit je veilige bubbel, om actief een proces van vrede op gang te brengen, om als bemiddelaar op te treden. Dat vereist actief luisteren naar beide partijen, begrip tonen en begrip kweken.
Maar hé: we hebben een prachtig voorbeeld: Jezus Christus is onze volmaakte middelaar en we kunnen bij Hem te rade gaan. Hij kwam met waarheid en genade. En wat hebben we waarheid en genade hard nodig, in een wereld die steeds meer verhard en verdeelt.

“Genade zij u en vrede van God, onze Vader, en van de Heer Jezus Christus.”

1Korinthiers 1:3

Kom je geregeld in de kerk? Dan klinken deze woorden je bekend in de oren. Heb je nog nooit een kerkdienst meegemaakt? Weet dan dit: voordat er ook maar iets gebeurt, meteen al aan het begin van een kerkdienst, komt God met zijn genade en zijn vrede. Die biedt Hij je aan. Om niet! Voor niks, je mag het zómaar ontvangen! Wat je ook gedaan hebt, waar je ook vandaan komt, God biedt jou bij het begin van iedere kerkdienst, iedere ontmoeting, steeds zijn genade en vrede aan. Daarmee kan de kerkdienst eigenlijk niet meer “stuk”. God is je al tegemoet getreden met zijn genade; en met zijn vrede.

“Toen zei Hij tegen haar: ‘Uw geloof heeft u gered, mijn dochter; ga in vrede, u bent van uw kwaal genezen.’”

Marcus 5: 34

Een grote menigte volgt Jezus. Onder hen, zegt Marcus, was ook een vrouw die aan bloedverlies leed. Huh? Volgens de Joodse wet was zij onrein en moest ze in afzondering leven. Toch heeft ze zich in de menigte gemengd, onopvallend. Ze heeft Jezus horen spreken en ze heeft Hem wonderen zien doen. En als Jezus met Jaïrus meegaat omdat zijn dochter op sterven ligt, heeft ze bedacht: ik ga mee! Ik wil dichterbij Jezus zien te komen. Als ik alléén maar Zijn kleren aan kan raken! Een naamloze, uit de gemeenschap gestoten vrouw. Een naamloze. Maar zie, hoe Jezus haar noemt: mijn dochter! Dochter. Jezus was op weg naar een 12-jarige dochter, maar ziet, voelt en geneest Zijn dochter, de naamloze. Als Jezus jou Zijn dochter noemt, dan ben je gezien, genezen, gered. De uitgestoten naamloze krijgt haar eer en waardigheid terug. “Mijn dochter, ga in vrede, uw geloof heeft u gered.”

“De dag zal komen – spreekt de HEER – dat Ik met het volk van Israël en het volk van Juda een nieuw verbond sluit, een ander verbond dan Ik met hun voorouders sloot toen Ik hen bij de hand nam om hen uit Egypte weg te leiden. Zij hebben dat verbond verbroken, hoewel ze Mij toebehoorden – spreekt de HEER. Maar dit is het verbond dat Ik in de toekomst met Israël zal sluiten – spreekt de HEER: Ik zal mijn wet in hun binnenste leggen en hem in hun hart schrijven. Dan zal Ik hun God zijn en zij mijn volk.”

Jeremia 31:31-33

Het oude verbond bestond uit een verbond tussen God en Israël, met regels waaraan Israël zich bijna nooit heeft gehouden. In het nieuwe verbond is geen sprake meer van regels, maar zal God de wet in het hart van de mensen schrijven en zal Gods Geest van binnenuit in de harten van mensen werken. Dit nieuwe verbond is bezegeld door Jezus bloed, door Gods eigen bloed. En daarmee is het een eeuwig verbond, dat niet door mensen ongedaan gemaakt kan worden. Het is het verbond van genade. Dat verbond, dat offer, gedenken we bij het avondmaal dat we regelmatig vieren in de kerk. Vier je mee?

“Daarom maakt iemand die op onwaardige wijze van het brood eet en uit de beker van de Heer drinkt, zich schuldig tegenover het lichaam en het bloed van de Heer. Laat daarom iedereen zichzelf eerst toetsen voordat hij van het brood eet en uit de beker drinkt, want wie eet en drinkt maar niet beseft dat het om het lichaam van de Heer gaat, roept zijn veroordeling over zich af.”

1Kor 11:27-29

Paulus heeft het hier niet over onwaardige mensen, maar over een onwaardige manier van vieren. Een onwaardige manier van vieren sluit anderen uit, zo betoogt Paulus hier. In Korinthe was dit de sociale elite, die genoeg te eten en te drinken had. Daar was de sociale elite dronken en de arme mensen hadden amper iets te eten en te drinken bij de maaltijd van de Heer. Maar zo is het niet bedoeld! Aan de maaltijd van de Heer denk je met blijdschap en dankbaarheid terug aan het offer van Jezus, wiens offer groot genoeg was omme zonde van de hele mensheid te verzoenen. en juist omdat we allemáál onwaardig zijn mogen we dankzij Jezus offer zijn dood herdenken en gedenken als door Hém waardig geworden mensen.

“Gezegend wie op de HEER vertrouwt, wiens toeverlaat de HEER is. Hij is als een boom geplant aan water, zijn wortels reiken tot in de rivier.”

Jeremia 17: 7-8

Deze tekst lijkt op de tekst van psalm 1. Een boom, die geplant is aan het water, wiens wortels tot in het water reiken, staat als een huis. Hitte en droogte hebben geen vat op deze boom. Hij draagt vrucht, bloeit, floreert, lééft. Gezegend ben je, als je op God vertrouwt. Want dan lijk je op deze boom! Zorgen en moeiten worden je misschien niet gespaard, maar ze overspoelen je niet en ze blazen je niet ondersteboven, als je ondanks moeite en verdriet tóch je vertrouwen op God blijft stellen. Gelukkig ben je als God je toeverlaat is. Dat is een beetje een ouderwets woord, maar het betekent: hoop/vooruitzicht, ondersteuning/hulp, persoon op wie je vertrouwen kunt. En hoop hèb je, als God jouw steun en toeverlaat is!

“Maar Jezus zei: ‘Ik ben de opstanding en het leven. Wie in Mij gelooft zal leven, ook wanneer hij sterft, en ieder die leeft en in Mij gelooft zal nooit sterven. Geloof je dat?’”

Johannes 11:25

Belijdenis van Nicea

10. Wij verwachten de opstanding van de doden en het leven van de komende eeuw. Amen.

Want wat betekenen die woorden: Ik ben de opstanding en het leven? Jezus zegt hier twee verschillende dingen. Dat blijkt ook uit het vervolg. Jezus zegt: ‘Wie in mij gelooft, zal leven, ook wanneer hij sterft.’ Dat betekent, zij die gestorven zijn in vertrouwen op Jezus zullen opstaan. Maar Jezus gaat verder en het tweede wat Hij zegt is dit: ‘en ieder die leeft en in Mij gelooft zal nooit sterven.’ Een ieder die in Hem gelooft, laat Hij nu al, in dit leven, delen in Zijn eeuwig leven. Geloof je dat?

“Ook ik wist niet wie Hij was, maar ik kwam met water dopen opdat Hij aan Israël geopenbaard zou worden.’“

Johannes 1: 31

Belijdenis van Nicea

9. Wij belijden één doop tot vergeving van de zonden.

De Bijbel noemt de doop voor het eerst in de geschiedenissen over Johannes de Doper, waar Johannes de doop tot bekering predikte. Hij wees daarbij steeds op Jezus, die als het echte Offerlam de zonde van de wereld wegdroeg. In Hem worden wij gered van de dood, en de doop is daarvan een teken. Onze zonden worden door Zijn bloed weg gewassen, net zoals water het vuil weg wast. Dat zien we in het teken van de doop. Wat betekent voor jou de doop?

“Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals U in Mij bent en Ik in U, laat hen zo ook in Ons zijn, opdat de wereld gelooft dat U Mij hebt gezonden.”

Johannes 17:21

Belijdenis van Nicea

8. En één heilige, algemene en apostolische kerk.

Eenheid is noodzakelijk voor de kerk, zij is immers één lichaam. Er is één geest, één hoop, één Heer, één geloof, één doop en één God en Vader van allen, staat in Efeziers 4. We worden daarom opgeroepen om één te zijn. Dat betekent niet dat er geen verschillen mogen zijn, of dat wij niet verschillend mogen zijn. God heeft ons immers als unieke mensen geschapen, met ieder zijn of haar eigen unieke eigenschappen. Verschil is niet het probleem, maar verdééldheid wel. Over verschillen kun je diepgaand met elkaar spreken, om bij de kern van het geloof uit te komen. Door die eenheid na te streven wordt iets zichtbaar van wie God is.

“Ga dus op weg en maak alle volken tot mijn leerlingen, door hen te dopen in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest,”

Mattheus 28: 19

Belijdenis van Nicea

7. En in de Heilige Geest, die Here is en levend maakt, die van de Vader en de Zoon uitgaat, die samen met de Vader en de Zoon aangebeden en verheerlijkt wordt, die gesproken heeft door de profeten.

Christus heeft gezegd: Wie Mij gezien heeft, heeft de Vader gezien (Johannes 14:9), maar ook: niemand komt tot de Vader dan door Mij (Johannes 14:6). De Geest wijst ons voortdurend op Jezus, Hij is de Trooster die Jezus beloofde bij zijn afscheid van de discipelen, bij zijn Hemelvaart. Hij brengt ons voortdurend Gods Woord in herinnering, zoals Hij in het Oude Testament heeft gesproken via de profeten. De Geest is voortdurend en onlosmakelijk met de Vader en de Zoon verbonden. Vader, Zoon en Heilige Geest, ik dank U voor het wonder van Uw niet te doorgronden Drieëenheid.

“Wie zal Gods uitverkorenen aanklagen? God zelf spreekt hen vrij. Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven is, meer nog, die is opgewekt, zit aan de rechterhand van God en pleit voor ons.”

Belijdenis van Nicea

6. Hij is opgevaren naar de hemel, zit aan de rechterhand van de Vader en zal in heerlijkheid weerkomen om te oordelen de levenden en de doden. En zijn rijk zal geen einde hebben.

Jezus is niet alleen vrijwillig neergedaald naar de aarde, maar Hij stijgt ook weer vrijwillig op naar de hemel, waar de Vader Hem opneemt en Jezus de plaats inneemt die Hem toekomt. En Jezus komt terug in heerlijkheid om Zijn eeuwig Koninkrijk definitief te vestigen. Wanneer dat zal zijn? Jezus geeft in Handelingen 1 zelf het antwoord op die “wanneer” vraag: dat weet alleen de Vader. En ondertussen mogen eerst de discipelen, maar later ook anderen én wij getuigen zijn van deze Jezus. Jezus, die het opneemt voor ons, onze Pleitbezorger in de hemel!

“Het belangrijkste dat ik u heb doorgegeven, heb ik op mijn beurt ook weer ontvangen: dat Christus voor onze zonden is gestorven, zoals in de Schriften staat, dat Hij is begraven, dat Hij op de derde dag is opgewekt, zoals in de Schriften staat,”

1Korinthiers 15: 3-4

Belijdenis van Nicea

5. Op de derde dag is Hij opgestaan overeenkomstig de Schriften.

Paulus, die deze brief heeft geschreven, was niet zomaar iemand. Hij was een wetsgeleerde en kende de boeken van het Oude Testament. Bij Paulus zijn de ogen opengegaan, hij heeft ontdekt dat heel het Oude Testament getuigt van; en heen wijst naar Jezus. Had Jezus ook niet zelf gezegd: net zoals Jona drie dagen in de buik van de vis was, zo zou Jezus drie dagen in de buik van de aarde zijn, tot Hij zou opstaan? Zijn dood was niet het einde, maar het begin! Want Hij stond ook weer op. Ken je dat prachtige lied: the end of the beginning? https://www.youtube.com/watch?v=lAE3mO9HYN8&list=RDlAE3mO9HYN8&start_radio=1

“Ofschoon ze geen enkele grond voor een doodvonnis konden vinden, drongen ze er bij Pilatus op aan Hem terecht te stellen.”

Handelingen 13:28

Belijdenis van Nicea

4. Hij is ook voor ons gekruisigd onder Pontius Pilatus, heeft geleden en is begraven.

Het is opvallend dat hier staat, dat Jezus is gekruisigd ónder Pontius Pilatus, de rechter van die tijd. Het Sanhedrin heeft al eerder geconstateerd dat Jezus de doodstraf verdiend, maar omdat zij dit vonnis niet zelf mochten voltrekken, sturen ze Hem naar Pilatus. Die vindt geen schuld in Hem. Daarna voltrekt het volk het doodvonnis over Jezus: “Wij hebben een wet die zegt dat Hij moet sterven”. Pilatus velt geen vonnis, maar geeft Jezus over aan de wet van de Thora, de wet van de Joden. Jezus ondergaat het doodvonnis vrijwillig. Want Hij heeft zich vrijwillig verantwoordelijk gesteld voor de zonden van de wereld. Ook voor die van mij. Hoe kan ik dat ooit doorgronden?

“Het Woord is mens geworden en heeft in ons midden gewoond, vol van genade en waarheid, en wij hebben zijn grootheid gezien, de grootheid van de enige Zoon van de Vader.”

Johannes 1:14

Belijdenis van Nicea

3. Ter wille van ons mensen en van ons behoud is Hij neergedaald uit de hemel en vleesgeworden door de Heilige Geest uit de maagd Maria en is een mens geworden.

Jezus is voor ons behoud neergedaald uit de hemel, bij God vandaan. Echt God. En hij is “vleesgeworden” door de Heilige Geest uit de maagd Maria. Het goddelijke werd echt mens, van vlees en bloed. Een niet te bevatten en te doorgronden wonder, tot stand gekomen dankzij de Goddelijke Drieëenheid. Het was ook de enige manier waarop wij voor eeuwig gered konden worden. Jezus, ik dank U dat U in uw oneindige wijsheid U vrijwillig gaf, om ook mij te redden van mijzelf.

“In het begin was het Woord, het Woord was bij God en het Woord was God. Het was in het begin bij God. Alles is erdoor ontstaan, zonder het Woord is niets ontstaan van wat bestaat.”

Johannes 1:1-3

Belijdenis van Nicea

2. Wij geloven in één Here Jezus Christus, de eniggeboren Zoon van God, geboren uit de Vader vóór alle eeuwen, God uit God, Licht uit Licht, waarachtig God uit waarachtig God; geboren, niet geschapen, één van wezen met de Vader; door Hem zijn alle dingen geworden.

Jezus is wel geboren, maar niet geschapen, in tegenstelling tot ons mensen. Jezus kan ook niet geschapen zijn, want Hij is ook echt God, de bron van de schepping, God, die de schepping heeft voortgebracht. God uit God, Licht uit Licht. Jezus wordt in het Johannes evangelie ook het “Woord” genoemd, Logos, hetzelfde “woord” waarmee God sprekend de aarde tot stand heeft gebracht. Jezus is God, van eeuwigheid, één van Wezen met de Vader. Door Hem, Jezus, het sprekende Woord, zijn alle dingen geworden, oftewel: tot stand gebracht, geschapen. Jezus is ook jouw Schepper. Sta je daar wel eens bij stil?

“Ook al zijn er zogenaamde goden in de hemel of op aarde – en zo zijn er immers heel wat goden en heren –, wij weten: er is één God, de Vader, uit wie alles is ontstaan en voor wie wij zijn bestemd,”

1 Korinthiers 8:5,6

Belijdenis van Nicea

1. Wij geloven in één God, de almachtige Vader, Schepper van de hemel en de aarde, van alle zichtbare en onzichtbare dingen.

Een geloofsbelijdenis kun je zien als een soort leeswijzer bij de Bijbel. Wat geloven we, kortweg? Allereerst geloven we in God de Vader, die deze wereld heeft geschapen als woonplaats voor de mensen, Zijn kinderen, met wie Hij zijn eindeloze liefde wilde delen. God heeft ook alle onzichtbare dingen geschapen, het eindeloze heelal en de diepten van de aarde. Uit Hem, door Hem en tot Hem zijn wij geschapen, zegt onze tekst. Goddank, we zijn niet aan onszelf overgeleverd, maar aan Gods eindeloze liefde, die Hij elke dag opnieuw over ons uitstort. Zie je zelf als een geliefd schepsel van God en reik vanuit die ontvangen liefde ook je hart en je handen uit naar anderen.

“Wie mag de berg van de HEER bestijgen, wie mag staan op zijn heilige plaats? Wie reine handen heeft en een zuiver hart, zich niet inlaat met leugens en niet bedrieglijk zweert.”

Psalm 24:3,4

Wie mag de berg van God beklimmen, vraagt de dichter. Het antwoord is duidelijk:

1. Wie rein is van hart
2. Wie zuiver spreekt
3. Wie zijn ziel niet op valsheid richt
4. Wie niet bedriegelijk zweert

Dat kan toch niemand? Maar het antwoord komt in vers 6: ( het volk van) Jacob! Jacob? Dat was toch die bedrieger, die het ook niet zo nauw nam met de eisen 1 tot en met 3? Maar in het gezelschap van Jacob komen ook heel veel anderen mee. En ook ik loop mee, in dat gezelschap. Hoe dan? De verklaring hiervoor wordt genoemd vanaf vers 7. Jezus! Dankzij Hem mag ik lopen in die stoet van Jacob. Dankzij Jezus offer heb ik toegang tot de Vader. God zelf nodigt mij uit om naar Sion, naar het hart van de Vader te komen.

“Dit zijn de nakomelingen van de stichter van Etam: Jizreël, Jisma en Jidbas. Hun zus heette Hasselelponi.”

1Kronieken 4:3

Hasselelponi. Heb je ooit van die naam gehoord? Een vrouw, die genoemd wordt in een rij eveneens meest onbekende namen. De Bijbel vertelt niets over haar, alleen hier, haar naam. God vond het dus belangrijk dat haar naam werd opgeschreven! Zo vindt God ook jou belangrijk. Ook als anderen je allang vergeten zijn. Ken jij je overgrootouders nog? Of je over-overgrootouders? Wij mensen vergeten mensen en hun namen. God vergeet niemand van zijn kinderen. Ook jou niet! Als jouw naam nergens meer geschreven staat, staat hij in ieder geval in het aller aller belangrijkste waar je ooit kunt staan met jouw naam: je staat in Gods handpalm gegrift.

“Gelukkig wie de volmaakte weg gaan en leven naar de wet van de HEER, gelukkig wie zijn richtlijnen volgen, Hem zoeken met heel hun hart.”

Psalm 119:1,2

De Bijbel is geen makkelijk Boek. Een gemiddelde handleiding van een apparaat is ook niet makkelijk, die moet je leren lezen. Zo is het ook met de Bijbel, met zijn lastige profetieën, moeilijke brieven, het schurende Oude Testament en de teksten die elkaar soms lijken tegen te spreken. Psalm 119 heeft het over “ zoeken”. Soms ontdek je zelf iets, soms laat iemand anders je iets ontdekken. De Bijbel is niet het Boek van eenlingen, maar van een gemeenschap, een netwerk. Hoe inspireren anderen jou, om de Bijbel te lezen?

“Dit alles is het werk van God. Hij heeft ons door Christus met zich verzoend en ons de taak gegeven dat bekend te maken. Inderdaad, God heeft in Christus de wereld met zich verzoend: Hij heeft de wereld haar overtredingen niet aangerekend. En ons heeft Hij de verkondiging van de verzoening toevertrouwd.”

2Kor 5:18 19

In deze tekst zie je de drie V’s: verzoening – vervulling – verwachting.
1. Verzoening met God, daar begint het mee: niet wat is je toekomstvisie, maar ben je met God verzoend? Dat bepaalt jouw eeuwige toekomst!
2. Vervulling met de Heilige Geest: ben je een Geestvervuld christen? Dan kan God je nu goed gebruiken in Zijn dienst.
3. Verwachting van de Here Jezus. We verkondigen zijn dood in Woord en sacrament totdat Hij komt! Verwacht je Hém? Dan mag je met opgeheven hoofd leven.

“Wees waakzaam, wees op uw hoede, want uw vijand, de duivel, zwerft rond als een brullende leeuw, op zoek naar een prooi.”

1Petrus 5: 8

Een huiveringwekkend beeld; de duivel die rondgaat als een brullende leeuw, zoekend wie hij kan verslinden. Hoe kan dat? Jezus heeft toch de dood en het kwaad overwonnen met zijn offer aan het kruis en zijn opstanding? Inderdaad! Jezus kruisdood en opstanding was D-day: de duivel werd de beslissende slag toegeslagen. Maar net zoals D-day in Normandië nog geen definitieve overwinning gaf, en het pas V-day werd op 8 mei 1945, zo komt de V-day van Christus op de dag dat hij terugkomt op de wolken. Dan zal de duivel definitief verslagen zijn! Zie jij uit naar deze dag van victorie?

“Wie zal hen veroordelen? Christus Jezus, die gestorven is, meer nog, die is opgewekt, zit aan de rechterhand van God en pleit voor ons.”

Romeinen 8:34

Jij bent een kind van God geworden, en daarom word je niet meer veroordeeld. Jezus pleit je vrij! Er zijn vele beschuldigende stemmen die je nog steeds proberen te veroordelen. Stemmen die binnenin je klinken, stemmen vanuit de maatschappij, stemmen vanuit het rijk van de duisternis. Luister er niet naar. Jezus heeft de dood overwonnen, Hij is opgewekt en Hij pleit voor jou. Zijn woorden geven je eeuwig leven!

“Een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven; de heerschappij rust op zijn schouders.”

Ben jij ook zo iemand die graag het leed van de wereld op zijn schouders neemt? Die zich overal verantwoordelijk voor voelt? Heer, leer mij om te rusten. Niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Help mij om de heerschappij over alles op Uw schouders te laten en te vertrouwen dat u de touwtjes in handen hebt. Ik kan al dit leed niet dragen. U droeg het voor mij, voor ons ALLEMAAL.

“Want een kind is ons geboren….en deze namen zal hij hebben: wonderbare Raadsman, sterke God, eeuwige Vader, Vredevorst.”

Jesaja 9:5

Dit kind is ook mij geboren. Help me erop te vertrouwen dat u elk van die namen ook bent voor mij. U bent voor mij een wondere Raadsman.
U bent voor mij een sterke God.
U bent voor mij een eeuwige Vader.
U bent voor mij de Vredevorst.
Help mij om U elke dag zo te zien!

“Binnen een jaar werd Hanna zwanger en baarde ze een zoon. Ze noemde hem Samuel, ‘want,’ verklaarde ze, ‘ik heb hem aan de HEER gevraagd.’”

1Samuel 1:20

De naam Samuel betekent: van de Heer gevraagd, door God gehoord. Hanna deed God een belofte, als Hij haar gebed zou verhoren. Willen wij dat ook niet vaak? Heer, als U luistert, dan zal ik dit of dat……Vergeet dan niet dat Hanna’s belofte groots was in een tijd vol afval van God. En vergeet ook niet, dat Hanna daarmee haar kind opofferde, want hij kreeg daarmee geen “gewoon” leven. Hanna’s belofte stemde ook overeen met Gods plan en wil om via Samuel iets nieuws in Israël tot stand te brengen. Zoiets overzien wij niet. Dat overziet God alleen.

“‘Het is volbracht.’ Hij boog zijn hoofd en gaf de geest.”

Johannes 19: 30

Het laatste Woord dat Jezus spreekt is: “Het is volbracht”. In het Grieks staat hier één woord: ‘tetelestai’, een woord met een diepe betekenis: missie voltooid, rekening vereffend, volledig betaald’. Er staat geen schuld meer open. Maar het offer van Jezus reikt zoveel verder dan alleen de verlossing van mijn zonden. Ik mag schuilen achter Zijn volbrachte werk. Al mijn onvolbrachte werken mag ik plaatsen achter Zijn volbrachte werk, vol verwachting wat Hij gaat uitwerken in mijn leven, zoals Efeze 2: 10 zegt: Want Hij is het die ons gemaakt heeft tot wat wij nu zijn: in Christus Jezus geschapen om de weg te gaan van de goede daden die God heeft voorbereid. Mijn gebed: Heer, wat wilt U dat ik ga doen?

“Al zal de vijgenboom niet bloeien, al zal de wijnstok niets voortbrengen, al zal de oogst van de olijfboom tegenvallen, al zal er geen koren op de akkers staan, al zal er geen schaap meer in de kooien zijn en geen rund meer binnen de omheining – toch zal ik juichen voor de HEER, jubelen voor de God die mij redt.”

Habakuk 3: 17, 18

Habakuk laat zich troosten door God. Geen klaagzangen, maar lofzangen. Zoals Petrus zong in de kerkers, zoals Daniël zong in de leeuwenkuil, zoals de gevangenen in de concentratiekampen de psalmen zongen, zoals ook vandaag nog zoveel christenen ondanks diepe ellende God zoeken, Hém de eer geven, zo ging Habakuk hen voor in de lofzang. Laat je die lofzang nooit afpakken. Zíng, voor God, die je Redder is, zing voor Hem, die je redt van de uiteindelijke eeuwige dood en  jou een hoopvolle toekomst geeft!

“Maar zoals de zee vol water is, zo zal de aarde vol zijn van kennis van de majesteit van de HEER.”

Habakuk 2: 14

Habakuk voorzag dat het oordeel over de goddeloze Babyloniërs zou komen. Hij voorzag ook dat er een dag zou komen dat de wetteloze mensen zouden worden vernietigd en ‘de aarde vol kennis van de grootheid van de HEER [zal] zijn’ (v.14). Hij voorzag de uiteindelijke overwinning van het goede op het kwade. Habakuk weet het zeker: ééns zal de aarde vol zijn van de kennis en majesteit van God. Tot die tijd was hij vastbesloten om dicht bij God te blijven, wat er ook gebeurde. Kun jij daar ook zo naar  verlangen: een wereld die goed is, zonder zonde, vol van kennis en majesteit van God? Nooit meer tranen, nooit meer pijn?

“Zelfs de stenen klagen je aan vanuit de muur, en de balken stemmen ermee in vanuit het gebint. ‘Wee hem die een stad bouwt op bloed, een vesting sticht op onrecht.’”

Habakuk 2:11 en 12

Habakuk is akelig actueel in onze tijd. En je denkt wel eens: is het ooit anders geweest? Aardse machthebbers die roven en stelen, waarbij vooral onschuldige burgers, de kwetsbaarste groepen, slachtoffer zijn. Habakuk spreekt 5 keer een wee uit over de goddeloze onderdrukkers. Soms is het bij al het vreselijke onrecht dat mensen elkaar aandoen, ook goed om achterom te kijken in de geschiedenis. God doet recht. Op zijn tijd. Dat leert te geschiedenis; en dat mag ons troosten.

“Wie niet oprecht is kwijnt weg, maar de rechtvaardige zal leven door zijn trouw. “

Habakuk 2:4

Het boek Habakuk kun je lezen als een les in vertrouwen op God: Habakuk kan zelf niet veel doen aan de ellende van zijn volk. Maar hij blijft geloven dat God de geschiedenis leidt, en het volk uiteindelijk zal redden. Vanuit dat vertrouwen durft hij zich tegen zoveel onrecht uit te spreken. Het is een bijzonder antwoord op de moeilijke en soms pijnlijke vraag waar God blijft als het tegenzit. God vergeet Zijn kinderen niet, maar is aan het werk. Habakuk mag er al iets van zien, maar ook al zien wij er nog niets van, het mag bemoedigen dat God ervan afweet en ermee aan het werk is. Voor de ongelovige is dat geen antwoord, maar de gelovige haalt er kracht uit. Het antwoord dat God geeft is tegelijk de bekendste tekst uit het Bijbelboek: de rechtvaardige zal door zijn geloof leven. Habakuk kan niet begrijpen dat God het laat gebeuren dat de Babyloniërs ongestoord allemaal weerloze mensen kunnen ombrengen of gevangennemen. Dan wijst God Habakuk op de rechtvaardige, want de vijand kan niet alles en iedereen aan zich onderwerpen. De rechtvaardige is niet te vangen, hij zal leven. Gelovigen zijn niet klein te krijgen, omdat God aan hun kant staat.

“Dit was het antwoord van de HEER. Schrijf dit visioen op, grif het duidelijk in platen, zodat het in een oogopslag te lezen is. Het visioen wacht tot zijn tijd gekomen is, het getuigt ervan, het liegt niet. Ook al is het nog niet vervuld, wacht maar, het komt zeker, het zal niet uitblijven.”

Habakuk 2:2,3

Habakuk ging met zijn vragen naar God toe, zo lazen we gisteren. In het 2^e hoofdstuk krijgt Habakuk antwoord. Het Goede Nieuws kan op de meest onverwachte plekken doorbreken. Maar heel vaak op plekken en bij mensen die ons niet opvallen. Hoop, Gods nieuwe begin in de wereld, is vaak het onbekende onbekende. We weten niet wat het is dat we niet weten. We moeten er ons voor leren openstellen wanneer het zich aandient. Dat is soms lastig. Wij kijken met mensenogen. Wij kijken vaak met een verkokerde blik. God ziet het grote geheel. Vind jij het ook zo moeilijk, om geduldig te zijn en te wachten tot God Zijn moment kiest?

“Profetie; het visioen dat de profeet Habakuk zag. Hoe lang nog, HEER, moet ik om hulp roepen en luistert U niet, moet ik ‘Geweld!’ schreeuwen en brengt U geen redding? Waarom toont U mij dit onheil en ziet U deze ellende aan? Ik zie slechts verwoesting en geweld, opkomende twist en groeiende tweedracht.”

Habakuk 1:1-3

Het zou een gebed uit onze tijd kunnen zijn, deze woorden  van de profeet Habakuk. In het boek Job en in veel psalmen gaan de schrijvers uit van een oude regel: wie goed doet, wordt beloond, en wie kwaad doet, wordt gestraft (Habakuk 2:4). Maar net zoals Job merkt Habakuk dat die regel niet altijd klopt: de slechte koning Jojakim en de Babyloniërs doen veel kwaad, zonder dat ze daarvoor gestraft worden. Habakuk begrijpt het niet. Hij gaat wel met zijn frustratie en verdriet naar het enige juiste adres: naar God. Hij legt zijn vragen bij God neer. Schreeuw het uit naar God als je niet begrijpt, waarom Hij een bepaald onrecht toelaat.

“Als u weer thuiskomt, doe dan de deur achter u en uw kinderen dicht en giet uw olie in die kruiken en kannen over; telkens als er een vol is, neemt u een volgende.’ Thuisgekomen sloot de vrouw de deur achter zich. Terwijl haar kinderen haar de kruiken en kannen een voor een aangaven, goot ze de olie over. Gaandeweg raakten ze allemaal vol. ‘Geef de volgende eens aan,’ zei ze tegen haar zoon. Maar die antwoordde: ‘Er zijn er niet meer.’ Toen hield de olie op te vloeien. De weduwe ging terug naar de godsman en vertelde hem wat er gebeurd was. ‘Die olie moet u verkopen om uw schuld af te betalen,’ zei hij. ‘En van wat er overblijft kunnen u en uw kinderen leven.’”

2 Koningen 4:4-7

Ze heeft een klein kruikje olie. Olie werd gebruikt om te koken, als brandstof voor olielampjes, voor persoonlijke verzorging en als smaakmaker van het voedsel. Het was een beloofde zegen van God (Deuteronomium 7:13). Gebrek aan olie was in het oude oosten een teken van bittere armoede. Elisa belooft een wonder. De vrouw krijgt er een opdracht bij. Ze moet zo veel mogelijk lege potten en kruiken inzamelen in de buurt. Daar is geloof voor nodig. Vervolgens moet ze in besloten familiekring de vaten vullen en wegzetten. De buren zullen wel nieuwsgierig geweest zijn naar wat de vrouw met al die vaten wil doen. De vrouw gelooft de belofte en gehoorzaamt, hoewel ze op dat moment nog niets ziet van de vervulling van de belofte (Hebreeën 11:1). God laat de olie zolang stromen totdat alle vaten die de vrouw gelovig heeft verzameld, gevuld zijn met olie. Had ze minder vaten verzameld, dan was de olie eerder gestopt; had ze meer verzameld, dan was de olie langer blijven stromen. Maar God heeft genoeg gegeven aan haar, genoeg om van te leven én haar schulden  af te betalen.

“Op een keer riep de vrouw van een van de profeten Elisa’s hulp in: ‘Mijn man, uw dienaar, die zoals u weet altijd groot ontzag had voor de HEER, is gestorven. Nu zal mijn schuldeiser komen en mijn twee kinderen als slaven meenemen.’ ‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg Elisa. ‘Vertel me eens, wat hebt u nog in huis?’ ‘Alleen een kruikje olie, heer,’ antwoordde ze, ‘verder niets.’ Toen zei Elisa: ‘Ga bij uw buren kruiken en kannen te leen vragen, lege, zo veel als u er krijgen kunt.”

2Koningen 4:1-3

Wees en weduwen mochten in het oude Israël niet onderdrukt worden. Dat was een opgave van God. Als weduwe heeft deze vrouw in het goddeloze Israël een kwetsbare positie. Er waren in die tijd 7000 mensen die hun knie niet hadden gebogen voor Baäl. Dat waren er echt maar heel weinig…. En blijkbaar waren daarmee ook de christelijke normen en waarden verdwenen. De nood van deze vrouw was heel hoog en had ze niemand die haar te hulp schoot. Ze durft wel bij Elisa aan te kloppen omdat die haar man kende. Elisa helpt haar, maar vraagt ook om een daad van geloof. Ze moet zoveel mogelijk kannen en kruiken verzamelen. Ken jij iemand die een beroep op jou zou kunnen doen?

“Hij offerde zijn leven voor de schuld van anderen, om zijn nageslacht te zien en lang te leven. En door zijn toedoen slaagde wat de HEER wilde. Na het lijden dat hij moest doorstaan, zag hij het licht en werd met kennis verzadigd.”

Jesaja 53: 10,11

“Het is volbracht.” Dat zijn één van de laatste woorden geweest die de lijdende Jezus op aarde uitsprak. Jezus levenswerk, zijn missie; het is Hem niet “overkomen”, maar Hij heeft het vrijwillig gedaan, vanuit een niet te doorgronden, eindeloze liefde voor de Zijnen. “נִשְׁלַם nisjlam, daarin zit sjaloom, vrede. Ook het woord ‘betalen’ zit hier in. Nadat alles betaald is, is er vrede. Het is volbracht, in het Grieks: Tetelestai, het is tot zijn doel /bestemming gekomen. Het loopt Jezus – ondanks Zijn grote lijden – niet uit de hand. De taak die Zijn Vader Hem gaf, is afgerond, volbracht, tot volheid gekomen. Dank U Jezus, voor uw niet te bevatten liefde voor mij!

“Veertig jaar lang heeft Hij u door de woestijn geleid en in al die tijd raakten uw kleren en uw sandalen niet versleten, en had u geen brood en geen wijn of bier nodig. Dat moest u ervan doordringen dat Hij, de HEER, uw God is.”

Deuteronomium 29:4 en 5

40 jaar lang dezelfde kleren en dezelfde schoenen dragen. Wij kunnen ons dat niet voorstellen met onze online bestellingen en een overvloed aan winkels met kant en klare kleding en schoenen. Maar in die tijd werd alles met de hand gemaakt. Dat was heel veel werk. 40 jaar lang geen slijtage, men hoefde zich niet druk te maken waarmee men zich zou kleden of voeden. Herken je de laatste woorden? God heeft ze uitgesproken in het Oude en Nieuwe Testament, ook als herinnering. IK BEN heeft jullie al die tijd, 40 jaar lang, gevoed en gekleed….

“Toen Hij in de buurt van Jericho kwam, zat er langs de weg een blinde te bedelen. Toen de blinde een menigte voorbij hoorde komen, vroeg hij wat er gaande was. Ze zeiden tegen hem: ‘Jezus van Nazaret komt voorbij.’ Daarop riep de blinde: ‘Jezus, Zoon van David, heb medelijden met mij!’”

Lukas 18:35-38

Jezus werd meerdere keren aangesproken met “Heer, Zoon van David” door mensen die, in geloof, genade of genezing zochten. De vrouw wiens dochter door een kwade geest bezeten werd (Matteüs 15:22), de twee blinden langs de weg (Matteüs 20:30) en de blinde Bartimeüs (Marcus 10:47) riepen allemaal naar de Zoon van David om hulp. De eretitels die zij Hem gaven bevestigden hun geloof in Hem. Door Hem “Heer” te noemen gaven zij uiting aan hun besef van Zijn Goddelijkheid, heerschappij en macht, en door Hem “Zoon van David” te noemen, verkondigden zij dat Hij de Messias was. De mensen zeiden tegen de blinde man op zijn vraag wie er aan kwam: Jezus van Nazareth komt voorbij. Zie je het geloof van die man? Hij roept Jezus niet aan als Jezus van Nazareth, maar als Jezus, Zoon van David! Wat een geloof! De blinde wist “blindelings” dat deze Jezus, deze Messias, hem weer kon laten zien. Hij vraagt geen geld, maar ogen om te zien zodat hij weer zélf kan gaan werken.

“De herinnering aan een rechtvaardige strekt tot zegen, de naam van goddelozen vergaat.”

Spreuken 10:7

Ken je de schommelstoel test? Een geslaagde zakenman, die bekendstaat als zeer integer, vertelde eens dat hij al zijn beslissingen onderwerpt aan de ‘schommelstoeltest’. Hij stelt zichzelf voor, gepensioneerd en zittend in zijn schommelstoel, terwijl hij terugkijkt op de beslissingen die hij heeft genomen. Geen gek idee, om al je beslissingen in dat licht te bekijken. Wat jou nú, op dit moment juist lijkt, zul je daar later nog met dezelfde gevoelens op terugkijken? “De herinnering aan een rechtvaardige strekt tot zegen”………is dit niet ontzettend mooi, dat zelfs de herinnering aan een rechtvaardige, nog tot zegen strekt?

“In deze hoop zijn we gered. Als we echter nu al zouden zien waarop we hopen, zou het geen hoop meer zijn. Wie hoopt er nog op wat hij al kan zien?”

Romeinen 8:24

Hoop is de gedurige verwachting dat een onzekere uitkomst gunstig zal blijken. Hoop kan passief zijn, zoals een wens, maar ook actief, aldus Wikipedia, die vast en zeker niet goed naar de Romeinen brief heeft gekeken. Christelijke hoop is de hoop op de verlossing van ons aardse bestaan. Maar er is zekerheid! In die hoop zijn we gered, zegt vers 24. ZIJN WE GERED. Dat is dus zeker! We zien het alleen nog niet. We hopen er op. Geen onzekere hoop, maar verwachtingsvolle hoop. Zoals een verwachtingsvol uitzien naar een cadeautje dat je op je verjaardag krijgt. Als je immers het cadeautje al hebt gezien, dan hoef je er niet nog op te hopen, toch? Dus kijk omhoog! En kijk verwachtingsvol uit naar wat God gaat doen.

“Maar er is hoop, omdat ook de schepping zelf zal worden bevrijd uit de slavernij van de vergankelijkheid en zal delen in de vrijheid en luister die Gods kinderen geschonken wordt.”

Romeinen 8: 21

De situatie waarin de schepping verkeert is wel ernstig, maar niet hopeloos. Er ligt een betere toekomst in het verschiet. God gaat elk seizoen verder met Zijn schepping. In de lente zien we de schepping uitbotten, in de zomer zien we de schepping bloeien. God heeft zoveel zelf herstellend vermogen in de schepping gelegd! Goddank laat Hij Zijn schepping nooit in de steek, hoe zwaar wij de schepping ook mishandelen. En God maakt ooit alles nieuw, dankzij het kruis en de opstanding van Jezus. Eens zal er vrijheid en glorie zijn, ook voor heel de schepping.

“De schepping ziet er reikhalzend naar uit dat de luister van Gods kinderen openbaar wordt. Want de schepping is ten prooi aan zinloosheid, niet uit eigen wil, maar door Hem die haar daaraan heeft onderworpen.”

Romeinen 6: 19,20

De mensheid zucht en lijdt. Maar niet alleen de mensheid, ook de schepping, waar de mens als rentmeester en tuinman over was aangesteld, is ten prooi aan het lijden dat de mens zelf heeft veroorzaakt. God gaf een prachtig paradijs, waar de mens in vrede en in balans met God, de mensheid en de schepping kon leven. Het is onze dure plicht om naar vermogen, op ons eigen stukje aarde, waar wij het verschil kunnen maken, ook daadwerkelijk het verschil te maken. Vraag je steeds af: hoe kan ik vandaag de wereld een beetje mooier kleuren?

“Ik ben ervan overtuigd dat het lijden van deze tijd in geen verhouding staat tot de luister die ons in de toekomst zal worden geopenbaard.”

Romeinen 8:18

Er is onnoemelijk veel lijden. Het komt dagelijks aan ons beeld voorbij. Lijden dicht om ons heen, als wij zelf lijden of mensen dichtbij ons zien lijden. Maar ook ten hemel schreiend lijden in de wereld. God belooft dat dit lijden in geen verhouding staat tot de heerlijkheid en luister die Hij in de toekomst wil geven aan Zijn kinderen, als Zijn nieuwe wereld zonder lijden en zonder dood komt. Het leert ons leven in hoop, of vind jij dat lastig te aanvaarden?

“Ik sta voor de deur en klop aan. Als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal Ik binnenkomen, en we zullen samen eten, Ik met hem en hij met Mij.”

Openbaring 3:20

Een bekende tekst. God klopt aan je deur. Stelt Hij voorwaarden om binnen te mogen komen? Wil Hij dat je eerst boodschappen doet om Hem te kunnen ontvangen? Wil Hij dat je eerst de puinhopen van je leven opruimt? Nee, God stelt geen voorwaarden. “Als iemand mijn stem hoort en de deur opendoet, dan zal Ik binnenkomen.” Je hoeft alleen maar Zijn stem te horen! En God vervolgt: “en we zullen samen eten”. Is dat niet prachtig? Is voor God, die tijdens Jezus rondgang op aarde, van een paar broden en vissen duizenden monden voedde, iets te wonderbaar? Is voor God, die de Israëlieten in de woestijn 40 jaar voedde, iets onmogelijk? God heeft zelf de maaltijd bij zich. De vraag is: laat jij Hem binnen?

De jonge Samuel diende de HEER, en droeg daarbij een linnen priesterhemd. Zijn moeder maakte ieder jaar een nieuw manteltje voor hem, dat ze meebracht wanneer zij en haar man hun jaarlijkse offer kwamen brengen.”

1 Samuel 2: 18 en 19

Samuel diende de Heer in het heiligdom. Zijn moeder bracht ieder jaar nieuwe kleren mee. Linnen staat voor gerechtigheid, voor “je bent gerechtvaardigd”. Hanna betekent genade. Maar Samuel groeit ook, elk jaar. Samuel groeide ieder jaar. Ieder jaar kwam er weer een stukje pols of enkel tevoorschijn. En ieder jaar bedekte “genade” de jonge Samuel met “gerechtigheid”, in de tempel van God, in Gods aanwezigheid. Is dat niet een prachtig beeld? God wil ook jou door genade met zijn gerechtigheid bekleden. Hoe geloof jij dat de Heer je ziet?

“Om deze zoon heb ik gebeden, en de HEER heeft mij gegeven waar ik om heb gevraagd. Nu geef ik hem op mijn beurt aan de HEER, voor alle dagen die hem gegeven zijn.’ Toen knielde de jongen daar voor de HEER”

1 Samuel 1: 27, 28

Als driejarig kind werd Samuel naar de tempel gebracht. Wat zal zijn moeder hem hebben verteld? In ieder geval zal ze hem over zijn bijzondere geboorte en de belofte van zijn moeder hebben verteld. Er staat dat de jongen diep neer boog voor de Heer. Een kinderlijke diepe eerbied. Uit de mond van kinderen, hebt U, Heer, lof bereid. God ziet in liefde neer op kinderen die Hem de lof toezingen. Maar wat straalt moeder Hanna hier ook een enorm vertrouwen op God uit. Een kind van 3 jaar afstaan, in het vertrouwen dat God en de oude Eli goed voor hem zullen zorgen.

“Voor alles wat gebeurt is er een uur, een tijd voor alles wat er is onder de hemel.”

Prediker 3:1

Het begrip tijd, hoe duid je dat? “Tijd” is er altijd al geweest. De tijd is door God geschapen. Vóór de schepping speelde “tijd” geen rol. God is er van eeuwigheid, bij Hem is geen begin en geen einde. Prediker gaat in zijn boekje in op de grote levensvragen die wij ook vaak hebben. Wat betekent tijd? Hoe staan wij in de “tijd”, in deze “tijd”? Dragen wij ook maar iets bij van betekenis? Prediker geeft het antwoord in hetzelfde hoofdstuk. Of eigenlijk is het geen antwoord, maar meer een conclusie: “God heeft alles wat er is de goede plaats in de tijd gegeven, en ook heeft Hij de mens inzicht in de tijd gegeven. Toch kan de mens het werk van God niet van begin tot eind doorgronden.” Dat is het. Wat wij doen, heeft zin. God geeft alles een goede plaats in de tijd, ook al doorgronden, begrijpen wij het niet. Geeft dat rust? Vertrouw je erop, dat God alles een goede plaats in de tijd geeft?

“Gelukkig de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde bezitten.”

Mattheüs 5:5

In de afgelopen NAVO top draaide het vooral om diplomatie en tactiek. Hoe ga je om met wereldleiders met lange tenen? Hoe geef je een wereldleider de credits, zodat hij tevreden naar huis gaat? Hoe houd je bondgenoten binnenboord? De Bijbel heeft het niet over het recht of de macht van de sterkste. De derde zogeheten “zaligspreking” gaat over de zachtmoedigen. Zachtmoedige mensen zullen de aarde bezitten, beërven, staat er in een andere vertaling. Mag je dan niet sterk zijn, in het koninkrijk van God? Jazeker! Het koninkrijk van God bestaat uit mensen die krachtig genoeg zijn om te weten waar het in het koninkrijk van God écht draait: gerechtigheid, vrede, liefde. En inderdaad: soms heb je een heleboel diplomatie en tactiek nodig om vrede en recht te bewerkstelligen. Beschouw jij jezelf als een zachtmoedig mens?

“Daarom, koningen, wees verstandig, wees gewaarschuwd, leiders van de aarde”. 

Psalm 2: 10

De NAVO top is bijna weer voorbij. Het heeft miljarden gekost. Levert het ook wereldvrede op? In deze psalm komen 4 sprekers aan bod. In vers 1-3 spreken de machtigen van de aarde, die samenspannen tegen God. In vers 4-6 spreekt God zelf. In vers 7-9 spreekt de door God gezalfde Koning Jezus; en tenslotte komt de psalmist met de waarschuwing in vers 10. Wees verstandig, wees wijs, koningen en leiders van de aarde. Ga niet bij jezelf te rade, streef niet je eigen macht en eer na, maar streef naar Gods wijsheid, naar de liefde die Hij geeft en wil uitstralen; en laat je daardoor gezeggen. Als alle leiders van de wereld zich door de échte liefde, die God geeft, zouden laten leiden, zou de wereldvrede heel wat dichterbij zijn. Ik voel me vaak onmachtig, bij alles wat er in de wereld gebeurt. Laat ik daarom maar beginnen met het uitstralen van liefde en  vrede in mijn eigen omgeving, ook al lijkt dat soms een druppel op een gloeiende plaat…..

“In vrede leg ik mij neer en ik slaap meteen in, want U, Heer, laat mij wonen in een vertrouwd en veilig huis”. 

Psalm 4: 9 en 10

Zal hij lekker hebben geslapen, Donald Trump, in het koninklijk paleis? Dat is maar weinig mensen gegeven, om in een paleis te mogen slapen. Maar moeten we daar wel zo jaloers op zijn? Maakt rijkdom en welvaart het mogelijk, dat je altijd rustig slaapt? Koning David heeft zelf een paleis. Sliep hij daar altijd rustig rustig? Nee, want hij heeft vaak genoeg ook moeten vluchten, zelfs uit zijn paleis. David weet een beter huis, het Vaderhuis, aan het hart van de Vader. Velen vragen zich af: wie maakt ons gelukkig? (vers 7) David weet het wel: echt geluk, echte vrede, echte veiligheid, vind je alleen bij God. Heb jij die ervaring ook?

“Altijd als ik roep, bent U nabij; U zegt mij: ‘Wees niet bang.’”

Klaagliederen 3:57

Toen ik een nieuwe Bijbel kocht, dacht ik: als ik deze Bijbel opensla en mijn oog valt op een tekst, dan zal dat mijn lijfspreuk worden voor de rest van mijn leven. Mijn oog viel op Klaagliederen 3:57. Een prachtige tekst. Hoe vaak heb ik God al niet geroepen, gebeden? En wat belijdt deze tekst? Altijd als ik u roep, bent U nabij. Wat een waarheid! Als ik bid, zit ik als t ware bij Vader op schoot, of ik kniel aan zijn voeten. Hij is er dus bij, als ik bid. Héél dichtbij! VERhoort Hij dan altijd mijn gebeden? Nee. Maar Hij neemt wel mijn angst weg en geeft mij rust. “U zegt mij, wees niet bang.” Wat is voor jou een belangrijke tekst uit de Bijbel?

“Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar, want U bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed.”

Psalm 23: 4

De duisternis heeft nooit het laatste woord. Je kunt zwak zijn, je hoeft ook niet sterk te zijn om diepe dalen te overleven. Je mag verdriet hebben. Je mag bezorgd zijn. Maar in je zwakzijn, bezorgd-zijn, mag je ervaren dat God er altijd bij is. Zijn stok en zijn staf mogen je troosten en bemoedigen. Met de stok houdt de herder rovers en wilde dieren op afstand, de stok werd als een wapen gebruikt. De dieren dwaalden dankzij de staf niet af van de kudde. Zo wil God jouw beschermer zijn als je door een donker dal gaat. Hij baant voor jou een weg.

“Houd de onderlinge liefde in stand en houd de gastvrijheid in ere, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen. Bekommer u om de gevangenen alsof u samen met hen gevangenzat, en om de mishandelden alsof u zelf mishandeld werd.”

Hebreeën 13:1 – 3 (zevende leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

Leefregel zeven: Heb vreemdelingen lief als jezelf, want je bent zelf een vreemdeling.

Niet onderdrukken, niet uitbuiten, niet discrimineren, dat alles heeft een vertrekpunt uit het negatieve. NIET. Het vertrekpunt vanuit Hebreeën 13 is anders. Niet alleen steeds de herhaling van “niet”, maar als een opdracht: heb de vreemdeling lief als jezelf. Leef met gevangen mee, alsof je zélf gevangen zit. Bekommer je om mishandelden, alsof je zélf mishandeld wordt. Een opdracht! Als je met zo’n houding je medemens tegemoet treedt, krijg je misschien onverwacht Jezus op visite, of engelen aan de deur.

“Bekommer u om de noden van de heiligen en wees gastvrij.”

“Laten we dus, in de tijd die ons nog rest, voor iedereen het goede doen, vooral voor onze geloofsgenoten.”

Romeinen 12:13, Galaten 6:10 (zesde leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

Leefregel zes: Behandel allochtonen als autochtonen

Galaten 6:10 is een vers dat de essentie van het christelijk leven samenvat: goed doen aan alle mensen, vooral aan hen die tot de familie van het geloof behoren. Dit vers daagt ons uit om verder te kijken dan onze eigen interesses en grenzen en Gods liefde en genade uit te breiden naar iedereen die we tegenkomen. We leven in blessuretijd nu Jezus gekomen is (Galaten 3:25 en 6:10). Gebruik je tijd goed. Doe het goede. En begin daarmee in de gemeente, als oefenplaats in goed doen, goede onderlinge communicatie en goede onderlinge hulp. Maar God plaatst zoveel mensen op je weg! Heb het goede met hen allen voor.

“Want Ik had honger en jullie gaven Mij te eten, Ik had dorst en jullie gaven Mij te drinken. Ik was een vreemdeling en jullie namen Mij op, Ik was naakt en jullie kleedden Mij. Ik was ziek en jullie bezochten Mij, Ik zat gevangen en jullie kwamen naar Mij toe.”

Mattheus 25:35,36 (vijfde leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

Leefregel vijf: help elkaar en wees gastvrij. Deze leefregel lijkt wel op die van gisteren. Er zit echter een diepere dimensie in. Wees gastvrij. Dat duidt op een open houding, vriendelijkheid, niet vanuit een “moeten” maar vanuit een intrinsieke drang tot gastvrijheid. Gastvrijheid: misschien schuift Jezus wel aan! Wij vinden het vaak fijn om van te voren een afspraak te maken. Maar hoe welkom zijn we richting een ander als iemand onverwacht voor de deur staat? Ik las ooit op een bordje het volgende: Hoi, kom binnen, leuk dat je er bent! Alles goed? Ga zitten, wat zit je haar leuk! Ik zet net koffie, koekje erbij? Ik wens iedereen zo’n warm welkom.

“Geen vreemdeling liet ik buiten overnachten, voor elke reiziger opende ik mijn deuren.”

Job 31:32 (vierde leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

De vierde leefregel: geef wie honger heeft te eten en neem vreemdelingen op.

Hier getuigt Job dit van zichzelf, maar het was in de tijd van het Oude Testament heel normaal dat je een langstrekkende reiziger te eten gaf, hem zijn voeten liet wassen, hem geurende olie en hem een slaapplek aanbood. Er waren ongeschreven regels wat betreft de rechten van de gast. Hebben vreemdelingen nog steeds deze rechten?

“De rechters gaf ik toen deze instructie: ‘Hoor beide partijen en doe rechtvaardig uitspraak, zowel tussen twee volksgenoten als wanneer er een vreemdeling bij betrokken is.”

Deuteronomium 1:16 (derde leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

De derde leefregel vatten we samen als: Wees eerlijk, onpartijdig en discrimineer niet.

Eerlijke rechtspraak, zonder onderscheid. Trek dus een arm mens dus niet voor, spreek ook niet bij voorbaat een rijk mens vrij, en maak geen onderscheid tussen een Israëliet of een vreemdeling. Doe na grondig onderzoek een onpartijdige uitspraak. Een land met zúlke rechters is een gezegend land. Wij leven in een gezegend land, met rechters en een rechtspraak die nog eerlijk en onpartijdig is. Dank God voor dit land en bid Hem, of dit zo mag blijven. We zien in heel veel landen, dat in een land met partijdige rechters en partijdige rechtspraak, mensen rechteloos worden.

“Behandel vreemdelingen die bij jullie wonen als geboren Israëlieten. Heb hen lief als jezelf, want jullie zijn zelf vreemdelingen geweest in Egypte. Ik ben de HEER, jullie God.”

“Wanneer een van jullie tot armoede vervalt en zich niet kan handhaven, moet je hem bijstand verlenen, zoals je ook een vreemdeling zou helpen die bij je te gast is; je mag hem niet laten verkommeren.”

Leviticus 19:34, 25:35 (tweede leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

De tweede leefregel kun je zo samenvatten: Help wie hulp nodig heeft.

“Iedereen is van de wereld, en de wereld is van iedereen”

Zo zingt The Scene in een liedje uit 1990. Dat lijkt de bijbeltekst hier ook te zeggen. Behandel vreemdelingen als geboren Israëlieten. Naar nu vertaald: behandel elke vreemdeling als een geboren Nederlander. Oeps: vind je dat ver gaan? Begin er dan mee, om elke vluchteling als mens te zien, een mens als jij. Jij hoeft niet te bepalen of een vreemdeling hier ook daadwerkelijk mag blijven. Het begint met de juiste grondhouding: zie die ander als “mens”, als schepsel van God; en behandel die mens, zoals je zelf behandeld wilt worden.

“Vreemdelingen mag je niet uitbuiten of onderdrukken, want jullie zijn zelf vreemdelingen geweest in Egypte.”

Exodus 22:20 (eerste leefregel ten aanzien van vreemdelingen)

De komende 7 dagen staan we stil bij 7 leefregels die God in Zijn Woord geeft ten aanzien van vreemdelingen, zonder dat we daarmee aangeven volledig te zijn.

Een eerste leefregel lees je in Exodus 22:20. Vreemdelingen mag je niet onderdrukken of uitbuiten. Dat is helaas, duizenden jaren na Exodus nog steeds realiteit. Wat zegt dit over onze houding ten opzichte van vreemdelingen? Al “onderdrukken” wij persoonlijk misschien letterlijk geen vreemdelingen, zijn we ons dan wel bewust van de uitbuiting van arbeidsmigranten en de uitbuiting en onderdrukking van onze naasten in verre landen, die uitgebuit en onderdrukt worden bij het produceren van goederen die wij misschien kopen? Begint het niet met bewustwording? De tekst geeft ook een reden: “want jullie zijn zelf vreemdelingen geweest in Egypte.” En is niet elk mens een vreemdeling op aarde, onderweg naar een beter Vaderland? Bezien vanuit mijn eigen “vreemdeling” zijn: wat betekent dit voor mijn kijk op vreemdelingen?

“Er was daar een man die Zacheüs heette. Deze Zacheüs was hoofdtollenaar, en hij was erg rijk. Hij wilde Jezus zien, om te weten te komen wat voor iemand het was, maar dat lukte hem niet vanwege de menigte, want hij was klein van stuk. Daarom liep hij snel vooruit en klom in een vijgenboom om Jezus te kunnen zien wanneer Hij voorbijkwam. Toen Jezus daarlangs kwam, keek Hij naar boven en zei: ‘Zacheüs, kom vlug naar beneden, want vandaag moet Ik in uw huis verblijven.’ Zacheüs kwam meteen naar beneden en ontving Jezus vol vreugde bij zich thuis.”

Lukas 19:2-6

Van geldwolf naar weldoener, zo laat dit verhaal zich samenvatten. Zacheus betekent: zuiver, rein. Maar dat was Zacheus allerminst, toen hij Jezus nog niet kende. Zacheüs was niet alleen klein, waardoor iedereen hem over het hoofd zag, maar hij had zich ook niet geliefd gemaakt, door met de Romeinen samen te werken en zich zó omhoog te werken op de maatschappelijke ladder. Maar hoe hoog je ook klimt op een maatschappelijke ladder, wie ben je, als je denkt dat niemand van je houdt? Hij was klein van stuk. Werd niet “gezien” en was niet “gezien” door de mensen. Koos hij daarom voor het beroep van tollenaar? Om respect en ontzag af te dwingen? In ieder geval wilde hij Jezus zien “om te weten te komen wat voor iemand hij was.” Wilde hij zien hoe Jezus het deed: respect afdwingen? Maar Jezus heeft vooral oog voor de diepste nood van Zacheus. Kom naar beneden, Zacheus, want ik MOET vandaag in jouw huis zijn. Dat moeten duidt op een plan, Gods plan. Jezus ZIET Zacheus en Zacheus beseft dat hij “echt” gezien wordt. Het zorgt voor een radicale bekering, van geldwolf naar weldoener. Voel jij je gezien door Jezus?

“Nu dan, kinderen, luister naar mij, gelukkig is wie op mijn wegen blijft. Luister naar wat ik je leer, en word wijs, negeer mijn lessen niet. Gelukkig de mens die naar mij luistert, dag in dag uit bij mijn woning staat, de wacht houdt bij mijn deur.”

Spreuken 8:32-34

Hier wordt poëtisch beschreven van wat je elke dag doet als je je Bijbel openslaat om de woorden van God te lezen. Je waakt dag aan dag aan zijn poorten, bewaakt zijn deurposten (v.34). Op die manier leef je het leven in al zijn volheid. Het is zó belangrijk, het is zelfs een zaak van leven en dood. De wijsheid van het boek Spreuken wijst heen naar Jezus, de “wijsheid” van God. Het gaat er niet alleen om een paar ‘beste tips voor het leven’ op te pikken, maar om te leren van de bron van wijsheid zelf.

“Verbijsterd en geheel van hun stuk gebracht vroegen ze aan elkaar: ‘Wat heeft dit toch te betekenen?’ Maar sommigen zeiden spottend: ‘Ze zullen wel dronken zijn.’

Handelingen 2:12 en 13

Bij sommigen slaat de beginnende vreugde om in twijfelmoedigheid. Wat moeten we hiermee aan? Bij anderen slaat het al gauw om in bot ongeloof en oppervlakkige afkeer. Ze wagen het al snel om te spotten met alles wat ze zien. Ze weten het al: ‘Ach, die mensen die zo vreemd doen, zijn gewoon dronken’. Je ziet dat de Heilige Geest méér moet doen dan werken in de apostelen. Hij moet ook werken in de levens en harten van de hoorders.

“wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.’”

Handelingen 2:11

Wat vooral opvalt, is de inhoud van wat ze horen: de grote daden Gods. Dat is dát wat God door Jezus Christus, Zijn Gezalfde (de Messias) gedaan heeft. En iedereen hoort er opeens van. De grote daden van God! Dat was voor de meesten iets uit een ver verleden. De tijd van de uittocht; of de tijd van bevrijding van de Filistijnen en andere vijanden. Maar nu klinkt het evangelie van de échte bevrijding. Bevrijding van zonde en schuld! Dat kan God alleen. Zie jij Gods grote daden in jouw leven?

“Ze waren buiten zichzelf van verbazing en zeiden: ‘Het zijn toch allemaal Galileeërs die daar spreken? Hoe kan het dan dat wij hen allemaal in onze eigen moedertaal horen? Parten, Meden en Elamieten, inwoners van Mesopotamië, Judea en Kappadocië, mensen uit Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en de omgeving van Cyrene in Libië, inwoners van Rome die zich hier gevestigd hebben, en ook mensen uit Kreta en Arabië, zowel Joden als proselieten – wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.’”

Handelingen 2: 7-11

In de geschiedenis van de uitleg van de Bijbel is heel wat afgeschreven over dit wonder. Volgens sommigen is het een ‘hoorwonder’ geweest. De discipelen zouden dan één taal gesproken hebben en God zou er voor gezorgd hebben dat alle mensen het in hun eigen taal hoorden. Anderen, onder wie de opstellers van de kanttekeningen gaan er van uit dat het een ‘taalwonder’ is geweest. Zij wijzen er op dat het anders een wonder in de hoorders geweest zou zijn en niet in de apostelen. En juist van hen wordt gezegd dat zij begonnen te spreken met andere talen (vers 4).
De menigte wordt ‘beroerd’. Dat wil zeggen: ze raken in grote opschudding Wat is hier aan de hand? Er ontstaat ook beginnende vreugde. Het lijkt er op dat mensen dóór krijgen dat hier iets heel bijzonders aan de hand is. Allereerst is het vreemd dat de discipelen ‘Galileërs’ zijn. Die konden zich alleen maar in het eigen dialect verstaanbaar maken.
Maar deze Galileërs spreken in meerdere vreemde talen. Mensen uit allerlei landen, streken en steden, er wordt een hele rij genoemd, verstaan wat er gezegd wordt.

“In Jeruzalem woonden destijds vrome Joden, die afkomstig waren uit ieder volk op aarde. 6Toen het geluid weerklonk, dromden ze samen en ze raakten geheel in verwarring doordat iedereen hen in zijn eigen taal hoorde spreken.”

Handelingen 2: 5-6

Van heinde en verre waren Joden én jodengenoten (vers 10) naar Jeruzalem gekomen. Jodengenoten zijn mensen die zich aangesloten hadden bij het Joodse geloof maar zelf geen geboren Jood waren. Het wonder wordt onder iedereen in Jeruzalem bekend. Had Jezus niet tegen zijn discipelen gezegd: jullie zullen mijn getuigen zijn, tot aan het einde der aarde? Hier begint het al: uit ieder volk op aarde waren Joden aanwezig. Uit ieder volk op aarde! Het evangelie van de gekruisigde en opgestane Heer begint hier al aan zijn opmars!

“Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevige windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, en allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven.”

Handelingen 2: 1-4

Pinksteren was in het Oude Testament het joodse Wekenfeest (of Sjavoeot). Met dat feest wordt herdacht dat God de Tien Geboden aan Mozes gaf op de berg Sinaï. En zoals dat toen bij Mozes gepaard ging met wolken, donder en bliksem, zo verschijnt de Heilige Geest, die uitgaat van God, ook met windvlagen en vlammen van vuur. En alle aanwezigen werden vervuld met de Heilige Geest. Wat een indrukwekkende ervaring! Wat een troost! Jezus was naar de hemel gegaan, maar heeft zijn kinderen op aarde niet als wezen achtergelaten. Hij beloofde de Trooster en Hij gáf hun de Trooster.

“Daarna baden ze als volgt: ‘U, Heer, doorgrondt ieders hart. Wijs van deze beide mannen degene aan die U gekozen hebt om als apostel zijn dienende taak te verrichten en de plaats in te nemen van Judas, die naar de voor hem bestemde plaats is gegaan.’ Ze lieten hen loten en het lot viel op Mattias. Hij werd aan de elf apostelen toegevoegd.”

Handelingen 1:24-26

Het lot viel op Mattias…..In het Oude Testament was het heel gebruikelijk om bij belangrijke beslissingen God aan te roepen en Hem via het lot de juiste beslissing aan te laten wijzen. In de overgang van het Oude Testament, de oude “bedeling/orde” naar de nieuwe “bedeling/orde” werd na de komst van de Heilige Geest niet meer het lot geworpen, maar gekozen, in het vertrouwen op de leiding van de Heilige Geest. De Heilige Geest was nu nog niet gekomen. In Handelingen 6 en 14 lezen we, dat de diakenen en de ouderlingen “gekozen” werden, na bidden en vasten.

“Daarom moet een van de mannen die steeds bij ons waren toen de Heer Jezus onder ons verkeerde, vanaf de doop door Johannes tot de dag waarop Hij in de hemel werd opgenomen, samen met ons getuigen van zijn opstanding.’”

Handelingen 1: 21 en 22

Nu Judas is weggevallen, is het belangrijk dat er iemand bijkomt, die het getal van de 12 discipelen, de 12 apostelen, die het fundament gaan leggen voor de kerk, weer vol maakt. Het getal 12 is niet willekeurig. Het getal ‘twaalf’ staat voor een geheel. Israël telde 12 stammen. Als je Openbaring leest, wordt ook duidelijk, waarom het getal ‘twaalf’ voor God belangrijk is. Daarnaast is het belangrijk, dat de nieuwe 12^e discipel iemand is, die de hele tijd ook met Jezus en de andere discipelen is opgetrokken, omdat deze 12^e discipel dan ook echt een ooggetuige zal zijn.

“Judas was een van ons en had deel aan onze dienende taak. Van de beloning voor zijn schanddaad kocht hij een stuk grond, maar bij een val werd zijn buik opengereten, zodat zijn ingewanden naar buiten kwamen. Alle inwoners van Jeruzalem hebben van deze gebeurtenis gehoord, en daarom noemen ze dat stuk grond in hun eigen taal Akeldama, wat “bloedgrond” betekent.”

Handelingen 1:17-19

Akeldama….. bloedakker, bloedgrond. Judas had zich door de duivel / zijn eigen zondige hart, laten aansporen tot geldgierigheid, diefstal, verraad en tenslotte tot zelfmoord, toen hij tot het besef was gekomen dat hij Jezus, de Onschuldige, had verraden. Judas hoopte op een aards koninkrijk, waar hij minister van financiën mocht worden. Hij had gegokt en verloren, zouden wij zeggen. Maar zijn geweten ging spreken en hij kreeg berouw. Het is niet aan ons om een oordeel te vellen over Judas, wiens naam betekent: geprezen, bewonderd. Een naam met een positieve instelling, die zijn ouders hem niet zonder reden hebben gegeven. Judas….. wat leren wij van hem en van zijn leven?

“‘Vrienden, het schriftwoord waarin de heilige Geest bij monde van David heeft gesproken over Judas, de gids van hen die Jezus gevangen hebben genomen, moest in vervulling gaan. Judas was een van ons en had deel aan onze dienende taak.”

Handelingen 1:16, 17

Petrus kijkt allereerst met de anderen terug. Hoe kan het dat Judas, die ook door Jezus bij de twaalf discipelen geteld was, zover is gekomen om Jezus te verraden? Petrus heeft daar een kort antwoord op: ‘De Schrift moest vervuld worden.’ (Psalm 41:10). Het woorden ‘moeten’ duidt altijd op Gods plan én op Gods wil. Het is geen noodlot is dat Judas trof. Hij wordt door Jezus meermalen gewaarschuwd (Lukas 22:22). Petrus wijst op Judas’ actieve betrokkenheid. Hij was de leidsman (gids) van de soldaten die Jezus gevangen namen (Lukas 22:47).

“In die dagen stond Petrus op te midden van de leerlingen – er was een groep van ongeveer honderdtwintig mensen bijeen – en zei:”

Handelingen 1: 15

Er is een flinke groep mensen bij elkaar. Niet alleen de discipelen, nee, de kring van gelovigen is al breder. Hier vergadert de eerste kerk! Petrus treedt op, als woordvoerder. Hij heeft vaker opgetreden, als woordvoerder, in de periode, dat hij nog met Jezus onderweg was en veel moest leren. Een tijd, waarin zijn karakter is bijgeschaafd, tot hij is geworden waar Jezus hem toe bestemd: “jij, Petrus, zult de rots zijn, waarop ik mijn kerk zal bouwen.” Hier is het begin van de wereldwijde kerk. Ben jij onderdeel, van die wereldwijde kerk? Voel jij, dat je mag wortelen op die rots, onwankelbaar?

“Eensgezind wijdden ze zich aan het gebed, samen met de vrouwen en met Maria, de moeder van Jezus, en met zijn broers.”

Handelingen 1:14

Als Jezus naar de hemel is teruggegaan, keren ook de discipelen terug naar Jeruzalem. “U zult mijn getuigen zijn” zei Jezus, “allereerst in Jeruzalem”. Ze hebben het nu wel geleerd, die 11 apostelen, die hier bijeen zijn. Samen met de vrouwen, Jezus’ moeder en zijn broers. Gaan ze vergaderen? Hoe pakken we het aan, dat “getuigen”? Nee, ze gaan bidden. Eensgezind. Ze “wijdden zich aan het gebed”, staat er. Aan werken gaat altijd bidden vooraf. Heer, wilt U het mij laten zien? Hoe ik kan getuigen? Welke weg ik moet inslaan? Bidden gaat altijd vooraf aan werken…..Besef ik dat altijd wel ten diepste?